دوستان، همونطور که ملاحظه کردید و در قسمتهای قبلی هم گفتم، ذهن فرزندانمون، مدام در حال برنامه ریزی شدنه. و این برنامه ریزی شدن عمدتا از چهار طریق شنیدن، دیدن، احساس کردن و تجربه کردن داره انجام میشه:
پس، حالا که متوجه شدیم که تمام چیزایی که فرزندانمون در طول روز دارن می شنون، میبینن، احساس میکنن و تجربه میکنن روی برنامه ریزی ذهنشون و در نهایت روی شکل گیری شخصیتشون، باور ها ، افکار و آینده شون تاثیر داره و به این آگاهی رسیدیم، خیلی بهتر میتونیم از این نکات در جهت برنامه ریزی مثبت ذهنشون استفاده کنیم.
خب، ممکنه الان برای بعضیا این سوال پیش بیاد که بچه من، که الان تازه به دنیا اومده یا یک سالشه یا دوسالشه چی ؟
دوستان فرقی نمیکنه ، ضمیر ناخودآگاه هر انسانی از بدو تولد شروع به برنامه ریزی شدن میکنه، و نوع رفتار و گفتارمون و حتی نحوه گفتارمون هم در برنامه ریزی ذهن بچه ها موثره.
پس اگه فرزندتون کوچکه بهتره، چرا که از همون اوایلِ شروعِ شکل گیری باور ها، شما میتونید آگاهانه ذهن اونها را درست برنامه ریزی کنید. و نکته مهم اینکه حالا که از اهمیت این موضوع با خبرید از همون ابتدا مواظب نوعِ رفتار و گفتار خود هستید.
بذارید یه مثال بزنم تا متوجه بشید که حتی موقع شیرخوارگی هم این قضیه داره اتفاق میفته و چقدر هم مهمه: فرض کنید یه بچه کوچولو گرسنش شده و شیر میخواد و داره گریه میکنه، از قضا همون موقع دست مامانش گیره، مثلا داخل حمامه. و این بچه هی داره گریه میکنه. شاید باور نکنید ولی توی ذهن این بچه اینجور تداعی میشه که من الان گرسنمه ولی کسی نیاز منو برآورده نمیکنه و این یعنی اینکه کسی حواسش به من نیست، کسی منو دوست نداره، دنیا جای امن و خوبی نیست. و اگه اینجور اتفاقاتی زیاد تکرار بشه ذهن بچه برنامه ریزی منفی میشه. ( شاید این حرف من باورتون نشه ولی این عین واقعیته. )
دوستان، من همواره این عقیده را دارم که اگه ما والدین آگاهی داشته باشیم، بایدها ونبایدها را بشناسیم و بدونیم که چه کار باید انجام بدیم، بهترین والدین برای فرزندانمون خواهیم بود. ولی متاسفانه بسیاری از ما والدین برنامه مشخصی برای بچه هامون نداریم، که اگه برنامه و استراتژی درستی داشتیم، میتونستیم از اول، خشت خشت آینده فرزندانمون را درست و اصولی بسازیم. و متاسفانه خیلیها از این هم بدتر هستند: و به خاطر ناآگاهی و روشهای تربیتی اشتباه، ذهن بچه ها را خراب میکنن، عزت نفس، اعتماد به نفس و خودباوریشون را له میکنن، باورهاشون را خراب میکنن و…و در یک کلام آگاهانه یا ناآگاهانه، دانسته یا نادانسته، بچه های خودشون را نابود میکنن.
دوستان، من مدام توی این دوره میگم مواظب رفتار و گفتارمون در مواجهه با فرزندانمون باشیم و میگم سعی کنیم همیشه از کلمات و عبارات مثبت استفاده کنیم و محبت بدون قید و شرط داشته باشیم و…، ولی اینجا لازمه یه نکته خیلی مهم را هم گوشزد کنم. و اون جدی بودن و اقتداره.
ما همونطور که داریم سعی میکنیم رفتار و گفتار مناسبی با بچه هامون داشته باشیم طوریکه ضمیر ناخودآگاهشون را درست برنامه ریزی کنیم. همونطور هم باید جدی باشیم و اقتدار داشته باشیم و خط قرمزهامون را برای بچه هامون مشخص کنیم و چارچوبهامون را مشخص و حفظ کنیم
باید هم خودمون سر حرفهائی که میزنیم بمونیم و هم طوری جدی رفتار کنیم که بچه هامون هم سر حرفاشون بمونن.
انعطاف پذیری و مهربون بودن خیلی خوبه، ولی اگه بیش از حد باشه بچه هامون دیگه حرفهای ما را جدی نمیگرن و فکر میکنن ما آدمای شل و ولی هستیم و هیچکس از آدم شل و ول خوشش نمیاد. ولی وقتی ما اقتدار داشته باشیم و بچه هامون هم این را متوجه بشن اونوقته که هم خودشون جدی میشن و هم ما و حرفامون را جدی میگیرن، بیشتر ازمون حساب میبرن، بیشتر دوستمون دارن و بیشتر ما را محترم میدونن. و اینطوری بیشتر میتونیم روشون تاثیر بذاریم.
ولی اگه ما شل و ول رفتار کنیم و بچه هامون هم ما را اینطوری بشناسن دیگه برای حرفامون تره هم خورد نمکنن.
بنابراین، مهربونی و دوست داشتن بدون قید و شرط به همراه اقتدار و جدی بودن معجزه میکنه.
پس، ما باید در عین حالی که انعطاف پذیری خودمون را حفظ میکنیم، جدی و مقتدر هم باشیم. اینطوری دو تا مزیت داره یکی اینکه بچه هامون ما را جدی میگیرن و مزیت دوم اینکه خودشون هم با دیدن ما یاد میگیرن که آدمای جدی و مقتدری باشن.
دوستان، یه کتابیه به نام معجزه ذهن برای رسیدن به آرزو ها، تالیف آقای دکتر مرتضی احمدی منش. که خیلی کامل در مورد ذهن و ضمیر ناخودآگاه توضیح داده، که اگه تونستید اون را هم مطالعه کنید.
اگه در مورد این مطلب نظر یا تجربه ای دارید و فکر میکنید مفیده و میتونه به بقیه کمک کنه، خوشحال میشم از طریق کادر پائین همین صفحه نظر یا تجربه تون را برامون ارسال کنید.
تا قسمت بعد یا حق…
